Steinbuch

Gastblog, door: Johan van Helden

De komst van Tesla heeft de lat gelegd voor de toekomst van de verguisde auto. Die lat is sindsdien niet blijven liggen maar wordt via updates telkens weer wat hoger gelegd. Het hele concept van Tesla waarin drempelloze mobiliteit gefaciliteerd wordt en energieopslag breed benaderd wordt is zo’n unieke en innovatieve werkwijze, dat vandaag alleen benaderd zou kunnen worden door een bundeling van uiteenlopende marktpartijen. Of ze elkaar meteen zouden begrijpen, betwijfel ik. Tesla is een concept met een brede potentie, een visie die waargemaakt wordt en waar toekomst in zit. Hospitality in mobiliteit en energielogistiek. 

Dat de elektromotor uiteindelijk de standaard zal worden voor alle auto’s staat wel vast. Het concept van aandrijving is eenvoudiger en slimmer en sluit makkelijker en beter aan bij de digitalisering van onze wereld. Praktisch gezien kan je heel veel thuislaten en toch rijden. Dat geeft veel ruimte in de auto voor wat je wèl graag bij je wil hebben. De mooiste high-tech brandstofmotor van dit moment zal langzaam een met nano-precisie vervaardigde stoomtechniek blijken te zijn. Het best haalbare uit een verouderd ambacht. Het werk van autofabrikanten zal anders en digitaler worden, en de zorg voor uitstoot niet meer die van hen zijn. De meesten moeten het alleen nog beseffen…

Als ik de mensen-die-het-kunnen-weten mag geloven gaan de technologische ontwikkelingen in digitale technieken en robotisering straks sky high. ‘We ain’t seen nothing yet’ heb ik al horen zeggen. Als dat echt zo is worden de gebruiksmogelijkheden niet te overzien. Als de techniek mogelijk maakt dat alles kan, mag je keuzes maken. Moet je keuzes maken. Dan kunnen we het ons permitteren om als mens daarin dat te kiezen dat ons welzijn en welbevinden vergroot in een kwalitatief hoogwaardige en duurzame toekomst. Dat is de meerwaarde die er voor ons mensen te halen is.

Zelf rijden is genieten

De zelfrijdende auto wordt serieus ontwikkeld met serieuze budgetten en komt er dus aan. Er is een belang bij. Ik vind het leuk om zelf te rijden en soms niet. Zelf rijden is genieten van de vrijheid om je keuzes van het moment te maken, rationeel en irrationeel. Soms wil ik gewoon van A naar B en is het stuur vasthouden tot je er bent terwijl ik andere dingen wil doen maar niet kan omdat ik 1400 kg bestuur.  De ontwikkeling van zelfrijdende auto’s is daarom interessant en kan iets invullen dat als behoefte latent aanwezig is. De techniek is er echter voor mij en ik ben er niet voor de techniek. Zover moeten we inmiddels wel gekomen zijn. Als ik in mijn zelfrijdende auto stap en uitsluitend op de meest efficiënte wijze van A naar B vervoerd worden, is dat geen mobiliteit maar transport. Een UPS-pakketje met een track-and-trace voor de thuisblijvers. In het begin fascinerend, na gewenning een machteloosheid die passiviteit voedt. Transport koop ik niet maar betaal daarvoor. Einde eigen auto.

Ik wil geen pakketje zijn, ik wil een privéchauffeur! Je roept hem op met je telefoon, komt voorgereden en met enkele glaasjes op laat je je naar huis rijden. “Rustig aan James, we hebben tijd”. Op weg naar een afspraak bereid ik me voor, “Soepel rijden James, anders kan ik niet typen”.

Iets te laat vertrokken, “Rijden James!” en je komt zonder bekeuringen en veilig aan, net op tijd. “Effe stoppen James, ik haal een koffie”, en hij zoekt een geschikt plekje. James mag soms achterin zitten en waakt dan over mijn veiligheid en snelheid. Ik wil dan zelf rijden, inhouden bij een uitzicht, oprijden met een bekende en irrationeel af kunnen slaan. Keer op keer. Dat snapt James nooit omdat dit menselijk gedrag is en daarmee een cocktail van ratio en hart. Aanhanger erachter en even wat wegbrengen. Ik geniet van mijn vaardigheden en behendigheid in het rijden en James laat dit veilig gebeuren. Geen schade, geen bonnen. James als de ‘Siri’ van de mobiliteit, dat moet Autonomous Driving worden. Alles minder dan dat is onvermogen.

Einde van de Intercity

Een intelligente zelfrijdende auto, die zelfstandig anticipeert op zijn omgeving en mede weggebruikers, kan wel eens het einde in gaan luiden van de Intercity. Als je waar dan ook in je eigen coupe in kan stappen, op de snelweg opgenomen wordt in de colonne en bij je afslag die weer verlaat om voor de deur van je bestemming afgezet te worden, wat biedt een Intercity dan nog? Je betaald voor de dienst of bezit je eigen coupe.

Wat is de tegenprestatie voor deze service? Dat we zo met onze mobiliteit waarschijnlijk databanken vullen met Big Data, die vervolgens vermarkt worden. Aan wie, waarom, wiens belang wordt daarmee gediend? Ik weet het niet. Er zit een verdienmodel achter, anders wordt er niet fors in geinvesteerd.

Als elektrisch rijden nog moet werken aan acceptatie, geld dat in het kwadraat voor Autonomous Driving. Wetgever voorop. Wie is verantwoordelijk voor wat? Daarna de gebruiker. Moet die veel laten of wordt die meer geboden? Hoe gaan zelfrijdende auto’s om met andere weggebruikers? Oldtimers die nog analoog zijn, slingerende scholieren, overstekende kinderen. Wegafzettingen, spoorbomen, diepe plassen en door sneeuw onherkenbare wegen? Onder al die omstandigheden is de mens voorlopig nog beter, lijkt me.

Als dat eenmaal geregeld is kan de auto pas echt mobiliteit worden, Auto-Mobiel. Een iPhone XL op wielen. Noem je het een robot, ook goed. Je smartphone gaat al die kant op, en die willen we niet meer missen.

Maarten, proost! Op een positieve ontwikkeling.

Johan van Helden
johanvanhelden66@gmail.com
@johan_vanhelden