Steinbuch

Wordt de auto van de toekomst een i-pad op wielen? Een zelfrijdende elektrische auto die precies doet wat je wilt zonder dat je de hele tijd op het verkeer hoeft te letten? Alsof iedereen zijn eigen privé chauffeur heeft?

Door het autonoom rijden van de Google car en alle experimentele voertuigen (waaronder die op de TU/Eindhoven) wordt steeds duidelijker dat het kan. Onze wereldkampioenen voetballende robots hebben dezelfde techniek in huis. Maar vaak hoor je dat zelfsturende auto’s niet leuk zouden zijn, en er niet zullen gaan komen. Toch denk ik dat er belangrijke en serieuze redenen waarom de auto van de toekomst zelfsturend zal zijn.

Op termijn is het veiliger. Vergeleken met computers zijn mensen snel afgeleid en reageren we erg traag. Om over drankgebruik nog maar te zwijgen. Trouwens, er is 25% méér kans op een ongeluk als de mobiel wordt gebruikt tijdens het rijden… Ik verwacht dat er wereldwijd honderduizenden doden per jaar minder gaan vallen omdat auto’s slim genoeg zijn om zelf botsingen te voorkomen.

Een auto die zelf kan rijden is ook makkelijk. Het is prachtig om zelf te sturen als je een sportauto over een racebaan stuurt (of als je een rit kan maken met een Tesla …) maar laten we eerlijk zijn: meestal rijden we toch gewoon omdat het moet? En wat dacht u van de sociale component? Is het niet prachtig als ouderen tot op hoge leeftijd auto kunnen rijden terwijl dronken bestuurders tot het verleden behoren? Bovendien, we willen best graag ook kunnen werken tijdens de ritten, of tenminste toch een elektronische krant lezen die op de voorruit is geprojecteerd.

Tenslotte is zelfsturing milieuvriendelijker. Dat heeft veel te maken met de geoptimaliseerde stijl van rijden van een autonome auto, en de te verwachten brandstof besparingen als je met constante snelheid in een ‘platoon’ rijdt. Recent onderzoek aan de TU/e heeft aangetoond dat zogenaamde Persuasive Technology, sterk kan bijdragen toch een reductie van het brandstofverbruik. Dit werkt door de chauffeur te motiveren tijdens het rijden sneller te schakelen of eerder af te remmen. Dit kan tot maar liefst 15% besparing geven.

Het tempo waarmee autonome auto’s het wegbeeld zullen gaan bepalen, zal natuurlijk geleidelijk zijn: van de bestaande cruise control (CC), naar Adaptive CC en later co-operative ACC. Dit laatste werkt met wireless communicatie tussen auto’s. Met TNO heeft de TU/e in een proef al aangetoond dat CACC goed werkt en tot minder files kan leiden.

De fase daarna zal bestaan uit de uitbouw van wat nu de lane-keeping systemen zijn, naar volledige drive-by-wire technologie, met andere woorden niet alleen het gas geven en remmen wordt automatisch, ook het sturen wordt overgenomen op een steeds actievere wijze.

Deze technologische transitie, en ook die van meer duurzame aandrijfsystemen zoals elektrisch vervoer, is enorm en de impact op de automotive wereld is fors.

Voor de ontwikkeling van slimme componenten en de betrouwbare integratie ervan in de moderne auto, zijn veel hooggeschoolde technici nodig. En die ingenieurs en technici hebben een nieuw profiel, meer gericht op systeem-integratie en multi-disciplinariteit. Vakgebieden als mechanica, software, electronica en mens/machine interactie komen bij elkaar.

Dit is de reden dat we aan de TU/e nu op bachelor, op master en op post-master niveau, automotive opleidingen hebben, en allemaal gericht op de systeemaspecten. Met deze opleidingen lopen we voorop in Europa. Het is trouwens uniek dat de nieuwe Automotive bachelor onder de verantwoordelijkheid valt van de faculteit Electrical Engineering, in plaats van de meer gebruikelijke faculteit Werktuigbouwkunde. Onze systeem-gerichte opleidingen passen uitstekend bij de bloeiende high tech industrie in de regio Eindhoven en we zijn erg trots op de in Helmond aanwezige concentratie van Automotive test-faciliteiten op de Automotive Campus.

Wij zijn als Nederland dan ook uitstekend gepositioneerd om te profiteren van de economische kansen die de overgang biedt naar slimme en schone auto’s, zeg maar de i-pads op wielen!

————–

Oorspronkelijk gepubliceerd in GO!Mobility